فرشته نبود بال هم نداشت .

رویین تن نبود و پیکر فولادی نداشت .

مادرش الهه ای افسانه ای نبود . پدرش نیم خدایی اسطوره ای .

او انسان بود .انسان . و همین جا زندگی می کرد .

روی همین زمین و زیر همین آسمان .

شبها همین ستاره ها می دید و صبح ها همین خورشید را .

انسان بود راه می رقت و نفس می کشید .می خوابیئد و بلند می شد و غذا می خورد .

غمگین می شد و شاد می شد .می جنگید و پیروز می شد .

زخم بر می داشت . شکست هم می خورد .مثل من ، مثل تو ، مثل همه .

فرشته نبود ، بال هم نداشت . انسان بود . با همین وسوسه ها .با همین دردها و رنج ها .

با همین تنهایی ها و غربتها . با همین تردیدها و تلخی ها .

انسان بود . ساده مردی امی .نه تاجی و نه تحتی .

نه سربازانی تا بن دندان مسلح و نه قصر و بارویی سر به قلک کشیده .

آزارش به هیچ کس نرسید و جوری نکرد و خیچ از آنها نخواست و جز راستی نگفت .

اما او را تاب نمی آوردند . رنجش می دادند و آزارش می رساندند .

دروغگویش می خواندند . شعبده باز و شاعرش می گفتند .

و به خدغه و نیرنگ پشت به پشت هم می دادند و کمر به نابودی اش می بستند .

اما مگر او چه کرده بود ؟ جز آن که گفته بود ، خدا یکی است و از پس این جهان ،

حهان دیگری است و آدمیان در گرو کرده حویشند .

مگر چه کرده بود ؟ جز آنکه راه را ، راه رستگاری را نشانشان داده بود .

اما تابش نمی آوردند . زیرا که بت بودند ، بت ساز ، بت شیفته ، بت انگار و بت کردار .

فرشته نبود . بال هم نداشت . و معجزه اش این نبود که ماه را شکافت .

معجزه اش این نبود که به آسمان رفت .

معجزه اش این بود که از آسمان به زمین برگشت .

او که با معراجش تا ته ته آسمان رفته بود می توانست برنگردد ، می توانست .

اما برگشت . باز هم روی همین خاک و باز هم میان همین مردم .

و زمین هنوز به عشق گامهای اوست که می چرخد .

و بهار هنوز به بوی اوست که سبز می شود .

و خورشید هنوز به نور اوست که می تابد .

به یاد آن انسان ،

 انسانی که فرشته نبود و بال هم نداشت .